FOTOGRAFÍA de Pura María García
Sonríes una sonrisa que empuja tu piel sobre mi piel.
Huella seguida por mis manos
hacia el recodo carnal
donde permanecerán,
convertidas en alba.
Todo es carne de amor.
Intensa claridad
en la que espumean las caracolas
en las que beben nuestras bocas.
Te pronuncio con saliva y silencios.
Te itinero
hasta borrar el miedo de tu espalda.
Es el momento crucial
del contenernos,
abocarnos, finalmente, uno en el otro;
nuestro sexo, en el otro;
el otro en un uno húmedo e inmenso.
Es el momento crucial.
Ambos sentimos el final de un mundo
que nos quema.
Es solo un instante.
Vagabundos y náufragos.
Dos cuerpos.
Hi,
i have uploaded some photos with fog and snow. You can uses them for free (but with an Link to my blog).
Have a nice day.
Best regards
Bernhard
Thanks so much! I’ll use them,sure,linked to your blogg.LG
Desgarro, fuerza, pasión , piel…¡¡Precioso poema!! Un abrazo!
Muchísimas gracias por apreciar lo que encierra,sí.Un abrazo
Pensava que havia queda escrit un comentari. Crec que deia quelcom com ” per poemes com aquest és el motiu pel que jo t´itinero, si em permets robar-te un de tants verbs que inventes. Petons
Doncs,clar que t’ho permet…Tots dos som errants itinerants que no volen aturar-nos si no és allà on desitgem!Una abraçada
Tua intensidade mais que pele com pele, amor com amor, silêncio com silêncio, corpo e água com corpo e água é simplesmente a vida penetrando cada poro da própria vida e refazer mais uma uma vez o mesmo sentido que ela oferece: vida e amor em corpo e alma. O meu abraço imenso.
Obrigado Fernando pela tua sensibilidade e por valorizar minhas palavras e todo o sentimento por trás delas. No final das contas, as palavras, os versos, são exatamente como a corpo e alma, com a pele que me cobre. Um abraço grande
Palabras intensas y vividas. Emocionante
Muchas gracias por tus palabras